Jak pomóc osobie z anoreksją? Koleżanka z liceum od dawna marzy o tym, by być modelką, więc ciągle się odchudza, ćwicząc i stosując różne diety. Ostatnio ze znajomymi zauważamy, że jest już za chuda, ale nie da się jej tego wytłumaczyć. Denerwuje się, jak jej o tym mówimy albo nas wyśmiewa. Jak pomóc osobie z zespołem Aspergera? Najważniejsza jest terapia i wsparcie osób bliskich. Terapia powinna być prowadzona indywidualnie. Co nie oznacza, że terapie grupowe powinny zostać wykluczone. Są również pomocne, ale nie powinny zastąpić terapii indywidualnej. Jakie są główne przyczyny zachorowań na zaburzenia odżywiania. Jakie objawy mogą wskazywać na zaburzenie odżywiania. Dlaczego osobom postronnym tak trudno jest w porę zauważyć objawy zaburzenia. Na czym polega leczenie zaburzeń odżywiania. Jak zaburzenia odżywiania są groźne dla zdrowia i życia. Jak pomóc osobie z zaburzeniem Do zaburzeń afektywnych zalicza się m.in. epizod depresji, chorobę afektywną jednobiegunową (ChAJ), chorobę afektywną dwubiegunową (ChAD; zob. Choroba afektywna dwubiegunowa) oraz tzw. uporczywe zaburzenia nastroju, takie jak dystymia lub cyklotymia. Choroba afektywna jednobiegunowa nazywana jest również zaburzeniem depresyjnym Oto kilka przykładowych technik, które mogą pomóc osobie z osobowością zależną radzić sobie na co dzień: Samodzielność i podejmowanie decyzji: Pracuj nad rozwijaniem swojej niezależności i zdolności do podejmowania decyzji. Zadawaj sobie pytania, jakie są Twoje preferencje, potrzeby, cele i podejmuj świadome wybory. Wśród objawów ortoreksji wskazuje się m.in. na: obsesję na punkcie zdrowego odżywiania, lęk przed spożywaniem konkretnych grup pokarmów, nawet w niewielkich ilościach, ciągłe myślenie o jedzeniu oraz skrupulatne planowanie posiłków, unikanie żywności z dodatkami, dużymi ilościami tłuszczu oraz cukru. Ortoreksja, choć . Anoreksja to zaburzenie odżywiania mające poważne i długofalowe skutki. Dlatego tak istotne jest szybkie rozpoznanie problemu i podjęcie odpowiednich działań, pozwalających w bezpieczny sposób przybrać na wadze i odzyskać równowagę psychiczną. Jak pomóc osobie cierpiącej na jadłowstręt? Jak rozpoznać anoreksję? Jadłowstręt psychiczny to zaburzenie odżywiania dotykające przede wszystkim osoby między 14. a 20. rokiem życia. Dlatego każdy rodzic powinien wiedzieć, jak rozpoznać anoreksję i jak rozmawiać o anoreksji. Najbardziej specyficznym objawem jest znaczący spadek wagi połączony z nierealistyczną oceną własnej sylwetki. Osoba chora nie dostrzega swojego wychudzenia, a lęk przed przybraniem na wadze skłania ją do unikania jedzenia, intensywnych ćwiczeń czy przeczyszczania organizmu. Jak rozpoznać anoreksję? Objawy fizyczne Objawy psychiczne Typowe zachowania Duża utrata masy ciała Suchość skóry Wypadanie włosów Zatrzymanie miesiączki u kobiet Zawroty głowy, omdlenia Spadek odporności Lęk przed przybraniem na wadze Nierealistyczna ocena własnej wagi i sylwetki Satysfakcja z kontroli nad głodem Możliwa depresja, myśli samobójcze Unikanie jedzenia Stosowanie wymówek, by uniknąć jedzenia Intensywne ćwiczenia Epizody obżarstwa i prowokowania wymiotów lub zażywania środków moczopędnych/przeczyszczających Zanik życia towarzyskiego lub nowi znajomi, obsesyjnie zainteresowani „zdrowym stylem życia” Jak rozmawiać z anorektyczką? Jak leczyć anoreksję u dzieci i młodzieży? Punktem wyjścia jest zauważenie problemu i szczera rozmowa, do której trzeba odpowiednio się przygotować. Jak należy rozmawiać z anorektyczką? Najpierw zdobywamy wiedzę na temat zaburzenia, następnie planujemy przebieg rozmowy i tworzymy bezpieczną przestrzeń. Unikamy rozmawiania przy stole, a tym bardziej przy jedzeniu. Nie próbujemy na siłę przekonywać dziecka, że ma anoreksję – skupiamy się na własnych obserwacjach i odczuciach. Kluczowe jest słuchanie dziecka, niebagatelizowanie jego uczuć i kompleksów związanych z wyglądem, a także bezwarunkowa akceptacja. Niewskazane jest za to podkreślanie dużego spadku wagi, bo dla osoby chorej to powód do dumy. Jeśli chodzi o anoreksję, porady dla rodziców dotyczą często przekazania wiedzy na temat zaburzenia i miejsc, w których można uzyskać wsparcie. Pamiętajmy, że pierwsza rozmowa z dzieckiem to nie moment na wyrzuty, zmuszanie do jedzenia czy straszenie konsekwencjami – skupmy się na wyrażeniu troski i niepokoju, przy jednoczesnym zapewnieniu o akceptacji i możliwości uzyskania wsparcia w każdym momencie. Jak zacząć normalnie jeść po anoreksji? Pomoc w leczeniu anoreksji jest niezbędna, by osoba chora mogła wyzdrowieć. Dziecko nie wróci samo z siebie do jedzenia, ponieważ lęk przed przybraniem na wadze jest zbyt silny. Dlatego podstawą leczenia zaburzeń odżywiania jest psychoterapia, która obejmuje często również pozostałych członków rodziny. Celem terapii jest powrót do realistycznej oceny własnej wagi i sylwetki, a także pokonanie psychologicznych przyczyn wystąpienia zaburzenia. Dzięki temu możliwe jest uwolnienie się od lęku i poczucia winy związanych z dodatkowymi kilogramami. Jak przytyć po anoreksji? Celem leczenia anoreksji jest przywrócenie prawidłowej masy ciała, nauka zdrowych nawyków żywieniowych i eliminacja problemów zdrowotnych wynikających z wyniszczenia organizmu. Niezbędna jest współpraca lekarza, psychologa lub psychiatry oraz dietetyka. Prawidłowa dieta w anoreksji musi być dopasowana do stanu i bieżących potrzeb konkretnego pacjenta. Jak zdrowo przytyć po anoreksji? Proces powinien być powolny, a przybieranie na wadze stopniowe. Na początku konieczne może być żywienie pozajelitowe lub dojelitowe. Przy żywieniu doustnym optymalne są niewielkie posiłki, spożywane nawet 5-6 razy dziennie. Dieta przy wychodzeniu z anoreksji może być wspomagana przez specjalne odżywki medyczne, bogate w substancje odżywcze, witaminy i mikroelementy. Jak wyjść z anoreksji – dieta Dieta dla anorektyczek wychodzących z choroby zmienia się w zależności od stanu pacjentek. Na początku zalecane są lekkostrawne i niskoenergetyczne posiłki, pozbawione tłuszczu i laktozy. Obżarstwo po anoreksji może być niezwykle szkodliwe, gdyż organizm odzwyczaił się od kalorycznego jedzenia. W tej fazie powinno się dążyć do odbudowania maksymalnie 80-95% masy ciała. Kolejny etap to dieta docelowa – jadłospis w anoreksji obejmuje żywność o wysokiej zawartości białka (ok. 90-140 g/dobę), włączane są tłuszcze (ok. 70-100 g/dobę) i produkty wysokoenergetyczne. Dieta dla anorektyczek na przytycie bazuje na zdrowej, możliwie niskoprzetworzonej żywności. Unikać należy ciężkostrawnych, smażonych na tłuszczu potraw, czekolady, kawy, ostrych przypraw czy warzyw kapustnych i strączkowych. W jadłospisie na przytycie po anoreksji nie brak natomiast gotowanego lub przyrządzanego na parze chudego mięsa i ryb, masła, oliwy i śmietany, lekkostrawnych warzyw z wody bądź kisieli, budyni i galaretek. Pokonanie anoreksji i przybranie na wadze to długotrwały proces, wymagający wsparcia profesjonalistów z wielu dziedzin. Rozmowa z osobą chorą może być pierwszym krokiem w walce z zaburzeniami odżywiania – warto przeprowadzić ją w odpowiedni sposób. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Zamieszczone tu materiały w żadnej mierze nie zastępują profesjonalnej porady medycznej. Przed zastosowaniem się do treści medycznych znajdujących się w serwisie należy skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą Zaburzenia odżywiania – rodzaje, przyczyny, objawy, leczenie Zaburzenia odżywiania mogą prowadzić do poważnych niedoborów pokarmowych, chorób i groźnych powikłań, dlatego nie należy ich bagatelizować. Jakie zaburzenia odżywiania występują najczęściej? Jak je rozpoznać i leczyć? W jaki sposób pomóc osobie, która ma przejawia problemy z odżywianiem? Uzależnienia są coraz częściej pojawiającym się problemem wśród ludzi. Jeśli ktoś chce skończyć z paleniem papierosów, musi usunąć całkowicie pewien problem ze swojego życia. Co, jeśli pewnego rodzaju uzależnieniem jest czynność, której nie można się pozbyć, jak na przykład jedzenie? W sytuacji, w której jedzenie przejmuje nad człowiekiem kontrolę lub kiedy myśli o pożądanej sylwetce całkowicie determinują nasz sposób jedzenia, niezależnie, czy będzie to z korzyścią dla naszego zdrowia, czy wręcz przeciwnie, mowa o zaburzeniach odżywiania. Jest to coraz częściej pojawiająca się w społeczeństwie choroba, która może być trudna do zrozumienia, ponieważ kręci się wokół czynności fizjologicznej, koniecznej dla każdego organizmu, żeby żyć. Zaburzenia odżywiania – czym są i dlaczego się pojawiają? Zaburzenia odżywiania są to jednostki chorobowe, charakteryzujące się zaburzeniami łaknienia na poziomie psychicznym. Określa się w ten sposób nieprawidłowe zachowania żywieniowe oraz zachowania koncentrujące się na kontroli masy ciała oraz jej celowej utracie. Samo zaburzenie lub przeświadczenia mu towarzyszące prowadzą do pogorszenia się stanu zdrowia zarówno psychicznego, jak i fizycznego oraz pogorszenia funkcjonowania wśród społeczności. W przypadku najbardziej powszechnych – anoreksji i bulimii – zaburzenia odżywiania często pojawiają się w związku z kreowanym przez media nierealnym obrazem idealnego ciała, brakiem samoakceptacji czy akceptacji najbliższych lub rówieśników. Zaczynają się wtedy, kiedy dana osoba zbyt mocno skupia się na masie ciała oraz spożywanej żywności. U wielu osób ciągłe dążenie do idealnej sylwetki staje się pewnego rodzaju obsesją, niepozwalającą na normalne funkcjonowanie w społeczeństwie. Dodatkowo powodem pojawienia się zaburzeń odżywiania mogą być na przykład uszkodzenia ośrodka sytości w mózgu lub inne problemy fizjologiczne. Zaburzenia te często pojawiają się u osób z depresją lub zaburzeniami lękowymi, często także działa to w drugą stronę – u osób z zaburzeniami odżywiania pojawia się depresja. Kogo najczęściej dotyczą zaburzenia odżywiania? Rozpowszechnienie wszystkich zaburzeń odżywiania w ciągu życia wynosi 5%, najczęściej są to zaburzenia z napadami objadania się, bulimia oraz anoreksja. Większość przypadków dotyczy społeczeństwa zachodniego, osób pochodzących z klasy średniej lub wyższej, w znaczącej większości kobiet (nawet 90%), chociaż coraz częściej chorują także mężczyźni. W ogromnej ilości przypadków pojawiają się w okresie dojrzewania lub wczesnej dorosłości, ale nie jest to reguła. Objawy zaburzeń odżywiania będą bardzo różne, w zależności od konkretnego zaburzenia. Dodatkowym utrudnieniem jest to, że większość chorych stara się ukrywać swoje problemy, a tylko w przypadku anoreksji widocznym wyznacznikiem jest niska masa ciała, która wydaje się być widoczna na pierwszy rzut oka. Pozostałe zaburzenia mogą być bardzo niewidoczne dla osoby z boku. W przypadku bulimii i anoreksji na pewno warto zwrócić uwagę, kiedy ktoś z bliskich bardzo mocno skupia się na swoim wyglądzie, ogranicza jedzenie i boi się przybrania kilogramów. Osoby chorujące na anoreksję nie mają miesiączki i często nie chcą spożywać posiłków w towarzystwie innych osób. Chorzy na bulimię po posiłkach często znikają w łazience, aby pozbyć się spożytego jedzenia, a w ich śmieciach nierzadko można znaleźć opakowania po dość dużej ilości jedzenia (podobnie u osób z atakami napadowego objadania się). Polecane dla Ciebie saszetki, odchudzanie zł tabletka, odporność, zmęczenie zł tabletka, zmęczenie zł tabletka, odporność, zmęczenie zł Rodzaje zaburzeń odżywiania Zaburzenia jedzenia i odżywiania się wyróżnione są w klasyfikacjach: DSM-5, która dotyczy kryteriów diagnostycznych zaburzeń psychicznych oraz ICD-10 (obowiązującej do grudnia 2021) i ICD-11 (obowiązującej od stycznia 2022), które dotyczą międzynarodowej klasyfikacji chorób i problemów zdrowotnych. W trzech klasyfikacjach obecne są pewne różnice, ale z pewnością wyróżnić można kilka głównych zaburzeń odżywiania: jadłowstręt psychiczny (anoreksję), żarłoczność psychiczną (bulimię), zaburzenie z napadami objadania się, zaburzenie z ograniczaniem/unikaniem przyjmowania pokarmów, zespół Pica (łaknienie spaczone), zaburzenie przeżuwania, inne i nieokreślone zaburzenia jedzenia i odżywiania się (w tym zespół nocnego jedzenia). Dodatkowo wyróżnić można jeszcze ortoreksję, która – pomimo że jest niejako problemem ze spektrum zaburzeń odżywiania – nie jest sklasyfikowana w oficjalnych podziałach. Zaburzenia odżywiania – rozpoznanie i diagnostyka Aby rozpoznane zostały u danej osoby zaburzenia odżywiania, konieczne jest spełnianie pewnych kryteriów zgodnie z systemem klasyfikacji DSM, która dotyczy kryteriów diagnostycznych zaburzeń psychicznych oraz ICD, czyli klasyfikacji chorób i problemów zdrowotnych. Każde zaburzenie ma swoje konkretne kryteria, które powinien ocenić lekarz lub psychoterapeuta. Rokowania i leczenie zaburzeń odżywiania Zaburzenia odżywiania wymagają wsparcia w kilku zakresach. Biorąc pod uwagę, że są to zaburzenia psychiczne i konieczna jest często zmiana myślenia i/lub zachowań, bardzo ważne jest wsparcie psychoterapeuty. Polecaną dla osób z zaburzeniami odżywiania szkołą psychoterapii pierwszego wyboru jest psychoterapia poznawczo-behawioralna. W niektórych przypadkach, szczególnie jeśli choroba doprowadziła do zbyt niskiej masy ciała, wyniszczenia organizmu, spowodowana jest uszkodzeniem fizjologicznym (na przykład ośrodka sytości) lub wiąże się z innymi chorobami, takimi jak depresja lub zaburzenie lękowe, konieczna jest pomoc lekarza i włączenie farmakoterapii. Lekarzem pracującym z osobami chorującymi na zaburzenia odżywiania jest psychiatra, ale często może być konieczne wsparcie innego specjalisty, zależnie od problemu, jaki towarzyszy chorobie. W związku z tym, że są to problemy powiązane z jedzeniem, do leczenia powinien zostać także zaangażowany dietetyk, ale koniecznie z wiedzą i doświadczeniem z zakresu psychologii odżywiania i psychodietetyki – w przeciwnym razie może on jeszcze bardziej zaszkodzić. Przy zastosowaniu odpowiedniej terapii większość zaburzeń odżywienia, jeśli nie towarzyszą im inne choroby, jest wyleczalna. Zaburzenia odżywiania – konsekwencje Konsekwencjami nieleczonych zaburzeń odżywiania mogą być problemy z depresją, lękami czy różnego rodzaju niedobory pokarmowe powodujące wiele chorób. Osobom chorującym często trudno jest funkcjonować w społeczeństwie, wycofują się z życia społecznego. Zależnie od rodzaju zaburzeń różne mogą być powikłania choroby, jak i też różna masa ciała – od bardzo niskiej w przypadku anoreksji do ciężkiej otyłości w przypadku kompulsywnych napadów objadania się. Często konsekwencją zaburzeń odżywiania są problemy z prawidłowym wydzielaniem hormonów, problemy z drożnością przewodu pokarmowego, a w przypadku ciężkiej postaci anoreksji – śmierć. Jak pomóc osobie z zaburzeniami odżywiania? Najważniejszą rzeczą o której trzeba pamiętać, wspierając osobę z zaburzeniami odżywiania, jest zrozumienie jej problemu i nie bagatelizowanie go, pomimo że niektórym może wydawać się on zupełnie błahy. Ważne jest, żeby opowiedzieć o swoich obserwacjach i obawach, nie oceniając danej osoby, nie krytykując jej oraz nie powodować u niej poczucia winy. Zaburzenia odżywiania dla chorych są albo krępujące, albo zupełnie dla nich niezauważalne (tak jest w przypadku anoreksji). Warto wskazać, gdzie chory może szukać pomocy oraz zapewnić mu odpowiednie wsparcie. Twoje sugestie Dokładamy wszelkich starań, aby podane zdjęcie i opis oferowanych produktów były aktualne, w pełni prawidłowe oraz kompletne. Jeśli widzisz błąd, poinformuj nas o tym. Zgłoś uwagi Polecane artykuły Ból trzustki – objawy i przyczyny, jak boli trzustka? Trzustka jest narządem gruczołowym położonym w górnej części jamy brzusznej. Pełni ona w organizmie bardzo ważną funkcję – odpowiedzialna jest za produkcję soku trzustkowego, który ma w swym składzie enzymy regulujące procesy trawienne, jak również wytwarza ona insulinę i glukagon, czyli hormony wpływające na utrzymanie prawidłowego poziomu glukozy. Najczęstszą dolegliwością, którą odczuwamy przy zaburzonej pracy i chorobach trzustki, jest ból. Jakie zatem przyczyny mogą powodować ból trzustki? Pierwsza pomoc przy zawale Zawał mięśnia sercowego to martwica mięśnia sercowego spowodowana jego niedokrwieniem na skutek zamknięcia światła tętnicy wieńcowej doprowadzającej krew do serca. Do zawału mięśnia sercowego dochodzi najczęściej na skutek zamknięcia światła tętnicy wieńcowej przez blaszkę miażdżycową. Do zawału zdecydowanie częściej dochodzi u mężczyzn niż u kobiet, zwykle dotyka on osoby po 40 roku życia. Jak powstaje nowotwór? Nowotwory to jedna z najgroźniejszych znanych chorób, która jest niestety bardzo powszechna i współcześnie znajduje się w ścisłej czołówce przyczyn śmierci. Warto zadać sobie pytanie: w jaki sposób rozpoczyna się proces powstawania nowotworu i jakie czynniki na niego wpływają? Jakie objawy mogą sugerować obecność guza mózgu? Pierwotne nowotwory ośrodkowego układu nerwowego są u dorosłych przyczyną około 3% wszystkich zgonów na nowotwory złośliwe. Większość nowotworów ośrodkowego układu nerwowego jest umiejscowiona wewnątrzczaszkowo, a jedynie co dziesiąty nowotwór rozwija się w kanale kręgowym. Warto wiedzieć, jakie objawy wskazują na rozwijający się nowotwór. Zapomniane choroby zakaźne Obecnie na świecie zaczynają znowu pojawiać się choroby, o których świat już zaczynał zapominać. Ma to związek zarówno z tym, że bardzo dużo ludzi nie chce szczepić swoich dzieci, jak również z tym, że coraz więcej ludzi zwiedza odległe zakątki świata, nie stosując właściwej profilaktyki przed podróżami. O jakich chorobach mowa? Wysypka na brzuchu u dorosłego lub dziecka Każdy z nas nie jeden raz borykał się z problemem zmian skórnych, które lokalizowały się w różnych miejscach ciała. Czasami zmiany te były swędzące, czasami nie odczuwaliśmy natomiast żadnych związanych z nimi dolegliwości. Zdarzało się, że wykwity na skórze były płaskie, innym razem wyraźnie można było je wyczuć i miały one formę grudek lub krostek. Jedną z częstszych lokalizacji wysypki jest brzuch, co dotyczy zarówno ludzi dorosłych, jak i dzieci. Czerniak – objawy, diagnoza, profilaktyka. Najnowsze terapie w leczeniu czerniaka skóry Czerniak występuje rzadziej niż inne rodzaje nowotworów skóry, np. rak podstawnokomórkowy, ale jest bardziej podatny na wzrost i rozprzestrzenianie się. Jeśli uda się go wykryć we wczesnym stadium, rokowania dla pacjenta są bardzo pomyślne. Niestety problemem jest to, że pacjenci z podejrzanymi zmianami zbyt późno zgłaszają się do specjalisty. Jak rozpoznać czerniaka? Jakie są czynniki ryzyka? Obrzęki a choroby serca i problemy z krążeniem Aby skutecznie walczyć z obrzękami trzeba znać ich przyczynę, których może być wiele. Zaliczono do nich przede wszystkim schorzenia natury kardiologicznej, nefrologicznej czy też te wynikające z urazów. Zignorowanie obrzęków może skutkować wystąpieniem innych objawów, które będą konsekwencją np. groźnej niewydolności serca. Jak zdiagnozować przyczynę obrzęków, jakie badania wykonać i czy istnieją domowe sposoby na obrzęki? Zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia, jedzenie kompulsywne) to nie problem dotyczący tylko i wyłącznie cierpiącej na nie osoby. To także problem dotykający jej najbliższych – rodziny, przyjaciół czy partnera. Jeśli wśród Twoich bliskich jest ktoś chorujący na zaburzenia odżywiania, domyślam się, że nie jest Ci łatwo. Domyślam się także, że chcesz tej osobie pomóc. Poniżej przedstawiam kilka wskazówek, które mogą okazać się przydatne: bądź przykładem – różnego rodzaju rozmowy na temat zdrowego odżywiania, dbania o siebie i akceptowania siebie bez względu na ilość posiadanych kilogramów nie są nawet w części tak istotne, jak pokazywanie tego swoim codziennym zachowaniem. Bulimiczka nie będzie wierzyć osobie, która sama zajada swoje problemy, a anorektyczka nie uwierzy, że jedzenie nie szkodzi, jeśli osoba, z którą rozmawia, jest na bezustannej diecie. nie kontroluj – kontrolowanie ilości, jakości i pory jedzenia wydaje się najczęściej najlepszym i najszybszym sposobem na wyciągnięcie ukochanej osoby z zaburzeń odżywiania. W praktyce – jest to jeden z największych błędów, jakie popełniamy w dobrej wierze. Kontrola wywołuje bunt osoby chorej, ukrywanie się z (nie)jedzeniem i kłamanie na temat swojej diety. Zdaję sobie sprawę, że chcesz pomóc, ale uwierz mi – w ten sposób wyłącznie stracisz zaufanie bliskiej osoby.* nie osądzaj – krytykowanie, osądzanie i ocenianie pogłębia poczucie izolacji i niezrozumienia osoby zmagającej się z zaburzeniami odżywiania. Krytyka nasila niezdrowy stosunek do jedzenia i swojego ciała. To, co pomaga osobom chorym, to zauważenie problemu i ich cierpienia oraz zaproponowanie pomocy. zaproponuj pomoc – zaburzenia odżywiania wywołują wstyd i sprawiają, że osoba chorująca odsuwa się od ludzi. Obecność osoby bliskiej, która wie o zaburzeniu ale nie osądza, stara się zrozumieć i jest głosem rozsądku w trudnych sytuacjach, jest na wagę złota w procesie wychodzenia z choroby. dowiedz się na czym polega konkretne zaburzenie – świadomość, że ktoś z zaburzeniami odżywiania je bądź powstrzymuje się od jedzenia w sytuacjach stresujących sprawia, że przyjaciel / rodzic / partner może towarzyszyć przy posiłku, delikatnie skłaniać do rozmowy, wspierać, pozwalać wypłakać się czy pozłościć. Wiedza o mechanizmie choroby pozwala lepiej zrozumieć, a także nie przeszkadzać zdrowieć. pomóż znaleźć specjalistę – ekstremalnie rzadko zaburzenia odżywiania przechodzą same. Zwykle potrzebna jest pomoc psychoterapeuty. Pomoże on chorującej osobie, by mogła dostrzec swoje mocne strony, polubić siebie, radzić sobie ze stresem czy złością w inny sposób niż (nie) jedzenie / ćwiczenie / przeczyszczanie się. Dzięki temu będzie mogła przekonać się, że jedzenie jest tylko jedzeniem, a nie przyczyną wszelkich (nie)szczęść. Ważne: * W przypadku anoreksji skrajnie niska waga jest zagrożeniem dla życia i zdrowia. Dlatego też, jeśli waga osoby cierpiącej na anoreksję powoduje spadek wskaźnika BMI (Body Mass Index – wskaźnik prawidłowej wagi dla odpowiedniego wzrostu i płci) poniżej 16,5, niezbędne jest przejęcie kontroli nad kalorycznością posiłków, niekiedy także pilnowanie spożycia ich. Wskaźnik BMI poniżej 15 oznacza skrajne wychudzenie, wręcz wyniszczenie organizmu, w związku z czym jest wskazaniem do natychmiastowej hospitalizacji. Artykuły i ciekawostki Dodaj komentarz kontakt@ Porady udostępniane na stronie powinny być skonsultowane z lekarzem. Przed zastosowaniem każdego leku, suplementu diety, wyrobu medycznego opisanego na stronie należy zapoznać się z ulotką zawierającą wskazania, przeciwwskazania i możliwe działania niepożądane. Autor strony nie ponosi odpowiedzialności za skutki stosowania którejkolwiek z opisywanych metod. Jeśli choć raz, doświadczyłaś/-eś tego, że Twoje słowa – które miały być wsparciem, pocieszeniem czy komplementem – spowodowały u osoby chorej na zaburzenia odżywiania – ataki furii i agresji lub zaostrzyły objawy – to dzisiejszy wpis będzie właśnie dla Ciebie. Wiem, że możesz czuć się wobec takich reakcji zdezorientowany, bezsilny, bezradny. Możesz pytać sam siebie ”co zrobiłam/-em źle? Przecież chciałam/-em dobrze! Przecież chciałem/-am pomóc! Jednak zaburzenia odżywiania, rządzą się swoimi prawami. Trudno je zrozumieć. To dlatego na blogu założyłam oddzielną podstronę ZROZUMIEĆ ZABURZENIA ODŻYWIANIA, w której umieszczam wpisy, które choć trochę pomogą Ci rozumieć, co myśli i co czuje osoba chora. Oprócz tego, że trudno jest zrozumieć same zaburzenia, to jeszcze często trudno jest takiej osobie pomóc i jej w tym wszystkim towarzyszyć i ją wspierać. Są też takie komunikaty, których lepiej unikać w rozmowie i dzisiaj Ci o nich opowiem. Trochę z własnego doświadczenia anoreksji a trochę z rozmów z osobami, którym teraz pomagam. Musimy mieć bowiem świadomość tego, że słowa, które wypowiadamy z dobrą intencją (np. różnego typu komplementy) – mogą być dla osoby chorej tzw. triggerem (czyli zapalnikiem, czymś co zaostrzy objawy, przyczyni się do nawrotu). Dlatego warto poznać tego typu komunikaty, choć oczywiście dla każdej rodziny i dla każdej osoby chorej mogą być one nieco inne. W zamieszczonej dzisiaj liście uwzględniłam nie tylko słowa, które z perspektywy osoby zdrowej mogą czy powinny być wsparciem, pomocą lub komplementem, ale też dużo słów, które wypowiadane są pod wpływem silnych emocji (O tym jak rodziny radzą sobie z emocjami pisałam we wpisie „W jaki sposób rodziny radzą sobie z zaburzeniami odżywiania i który z nich jest najlepszy ) Zakładam, że jeśli czytasz ten wpis i że w jakiś sposób chcesz pomóc swojemu choremu dziecku, to wszystkie te komentarze wypowiadane pod wpływem np. złości Ciebie nie dotyczą (ale uwierz mi są prawdziwe). Generalnie podzieliłabym te komunikaty – o które proszę Cię abyś o nich pamiętał/-a – na dwie kategorie: CZEGO NIE MÓWIĆ – DWIE KATEGORIE PYTAŃ /KOMENTARZY PIERWSZA KATEGORIA – PYTANIA DLACZEGO Pierwsza dotyczy wszystkich pytań zaczynających się od słowa DLACZEGO/CZEMU. Są to pytania, które zmuszają do tłumaczenia się oraz – mówiąc kolokwialnie – mogą „wciągać w poczucie winy” i zawstydzają. Również my jako osoby pomagające, unikamy tego typu pytań. Jeśli już je zadajemy – to mamy lub powinniśmy mieć świadomość, po co to robimy. Na swoim blogu Nakarm głodne serce, który przeznaczony jest dla osób, które wychodzą z zaburzeń odżywiania, sama zadałam pytanie DLACZEGO (we wpisie Dlaczego i po co chcesz wyzdrowieć) – ale zrobiłam to bardzo świadomie. W tym wypadku pytanie dlaczego miało uświadomić osobie chorej, to wszystko co straciła poprzez zaburzenia odżywiania. I tak jak napisałam później, ważne jest równolegle pytanie PO CO? – bo ono wybiega w przyszłość i bada motywację. Ale generalnie należy z tego typu pytań zrezygnować (wyjątkiem są pytania np. o motywację, kiedy pracujemy z osobami zdrowymi, ale to zupełnie inny temat) DRUGA KATEGORIA – PYTANIA CZY UWAGI DOTYCZĄCE WAGI, WYGLĄDU I JEDZENIA Mam takie poczucie, że komentowanie wyglądu, wagi oraz tego ile ktoś je lub zjadł – to jest jeden z ulubionych tematów naszych rozmów. Nie tylko wśród rodzin, które zmagają się z zaburzeniami ale w ogóle w życiu. Ta kategoria jest o tyle ważna bo komentując np. utratę wagi możemy nieświadomie wzmocnić pierwsze sygnały/objawy choroby (tak też było u mnie). A teraz czas na konkretne przykłady (czasem może być ostro, ale są to dosłowne cytaty, które słyszałam od różnych osób) CZEGO NIE MÓWIĆ – KOMUNIKATY WCIĄGAJĄCE W POCZUCIE WINY, OSKARŻAJĄCE, OCENIAJĄCE 1. DLACZEGO NAM TO ROBISZ? Wielokrotnie wspominałam na blogu, że zaburzenia odżywiania mogą być STRATEGIĄ na zaspokojenie ważnych potrzeb. Ja w ten sposób zaspokoiłam sobie potrzebę autonomii, samostanowienia o sobie, niezależności i wiele wiele innych. Pisałam o tym na swoim drugim blogu we wpisie Potrzeby a zaburzenia odżywiania Także ważne abyś wiedział/-a, że osoba chora na zaburzenia odżywiania robi to przede wszystkim dla siebie Ale! Jest jedno małe ale! Czasem może się zdarzyć, że podczas choroby rodzina, która była jakoś w konflikcie, nagle zaczyna się jednoczyć i zaczyna mówić jednym głosem. Wtedy zaburzenia odżywiania są „potrzebne” po to aby znów mieć pełną rodzinę, aby otrzymać troskę itp. ( „Do czego zaburzenia odżywiania są potrzebne”) Pamiętaj więc, że pytanie dlaczego: wpędza zazwyczaj w poczucie winy sprawia, że czujemy się gorzej czujemy że zawodzimy i że mamy spełniać czyjeś oczekiwania 2. CHCESZ NAS WPĘDZIĆ DO GROBU Może być niestety jeszcze ostrzej. To komentarz, która słyszała Pani Karolina Otwinowska autorka wspaniałej książki „Dieta (nie) życia” Otwinowska – pisałam o tym we wpisie “O czym rozmawiasz ze swoim dzieckiem” 3. ROBISZ TO NAM NA ZŁOŚĆ 4. KTO NORMALNY MIERZY POMIDORA LINIJKĄ? To kolejny cytat ze wspomnianej wyżej książki. I jako osoba, która przeszła anoreksję powiem Ci, że to normalna niestety praktyka. Nie dziw się więc różnym przedziwnym zachowaniom i nie komentuj ich. 5. DLACZEGO NIE MOŻESZ TEGO ZJEŚĆ JAK NORMALNA OSOBA? CZEGO TEGO PO PROSTU NIE ZJESZ? To kolejne pytanie z serii dlaczego, dodatkowo stygmatyzujące – bo co to znaczy normalna? Osoby, które chorują na anoreksję, tak bardzo boją się przytyć, że żadne logiczne argumenty, na pewno ich nie przekonają. Zmuszanie do jedzenia nie przyniesie pozytywnych skutków. Lęk przed przytyciem jest tak ogromny, że jedna z książek na temat zaburzeń odżywiania, nosi tytuł ”Wolę umrzeć niż przytyć”. 6. DLACZEGO ROBISZ TO SAMEJ SOBIE? MASZ ZA DOBRZE! W GŁOWIE CI SIĘ POPRZEWRACAŁO. JA NIE MIAŁAM/-EM NAWET POŁOWY TEGO CO TY, BYŁA BIEDA, A TY WYDZIWIASZ. Choć z Twojego punktu widzenia, może to być prawda i Twoje dziecko ma zapewnione bardzo dobre warunki materialne, to jednak może mu czegoś brakować np. na poziomie emocjonalnym. Tak jak pisałam w punkcie 1 zaburzenia odżywiania mogą być – i zwykle są – strategią na zaspokojenie jakiś ważnych potrzeb. 7. Z NUDÓW SOBIE CHOROBĘ WYMYŚLIŁAŚ 8. LUDZIE UMIERAJĄ Z GŁODU, A TY WYBRZYDZASZ 9. JAK MOŻESZ TO ROBIĆ, PRZECIEŻ TO OBRZYDLIWE. To komentarz odnośnie wymiotów – bardzo oceniający. 10. CZEMU NIE ZJESZ, ZROBIŁAM TO SPECJALNIE NA TWÓJ PRZYJAZD. 11. BABCI BĘDZIE PRZYKRO JAK NIE ZJESZ To zdanie zakrawa niestety na tzw. szantaż emocjonalny i wciąga w poczucie winy. Nie mówmy komuś, że jego postępowanie wpływa na Twoje uczucia. To Ty jako osoba dorosła jesteś odpowiedzialna/-y za swoje emocje i za właściwe zarządzanie nimi. CZEGO NIE MÓWIĆ – KOMENTARZE DOTYCZĄCE JEDZENIA 12. CO DZISIAJ JADŁAŚ? Nie warto o to pytać, bo osoba chora na zaburzenia odżywiania może odpowiedzieć Ci na dwa sposoby: Albo skłamie, żebyś była zadowolona/-y, powie coś w stylu zjadłam w szkole, kupiłam coś po drodze – pisałam o tym we wpisie Rozpoznanie zaburzeń odżywiania Może też powiedzieć prawdę – ale jeśli wcześnie usłyszała jakieś porady moralizatorskie np. odnośnie ilości jedzenie – raczej nie będzie chętna mówić prawdy Dodatkowo tego typu pytania mogą wywoływać u osoby chorej np. wybuch złości lub agresji. We wpisie „Czy i jak kontrolować dziecko chore na zaburzenia odżywiania” pisałam, że pytanie o jedzenie i o wymioty, wywołało u osoby chorej atak furii i odpowiedziała ona na niego słowami – „Was tylko obchodzi to co zjadłam, nie interesują was moje uczucia”. Taka odpowiedź na pewno skłania do refleksji. Może warto przesterować rozmowy na inne tory? 13. SPRÓBUJ JEŚĆ WIĘCEJ Tego typu uwaga zazwyczaj nie przyniesie skutku, bo osoba z anoreksją panicznie boi się jeść 14. TYLKO TYLE SOBIE NAŁOŻYŁAŚ? Nie komentujmy ilości spożywanych posiłków, bo może to się przyczynić do tego, że osoba przestanie w ogóle jeść. Taki komentarz mówi też o tym, że chcemy jakoś kontrolować ilość spożywanych pokarmów, ale też, że ciągle jesteśmy niezadowoleni z tego co robi i ile je nasze dziecko. 15. TY TO WSZYSTKO ZJESZ? 16. CIESZĘ SIĘ, ŻE ZJADŁAŚ OBIAD/ŚNIADANIE/KOLACJĘ Unikajmy tego typu komentarzy, bo dziecko uczy się, że je aby zadowolić innych 17. MOGŁABYŚ TO PO PROSTU ZJEŚĆ Nie zmuszajmy do jedzenia. 18. SIADAJ I JEDZ! CAŁE TE ZABURZENIA ODŻYWIANIA TO TYLKO TWOJA FANABERIA. 19. JESTEŚ TAKA CHUDA. ZJEDZ KOTLECIK Nie wymuszaj zmiany postawy wobec jedzenia. To nic nie da. W zaburzeniach odżywiania naprawdę nie chodzi o jedzenie. 20. NIE MOŻESZ JEŚĆ JAK CZŁOWIEK? ALBO SIĘ GŁODZISZ ALBO OPYCHASZ! 21. ZRÓB TO DLA MNIE I ZJEDZ TO. 22. NIE KRYTYKUJ, NIE OSĄDZAJ TEŻ ZWYCZAJÓW ŻYWIENIOWYCH INNYCH OSÓB 23. ZJADŁAM ZA DUŻO, ZARAZ WYBUCHNĘ To jeden z komentarzy, wypowiadanych przez osoby zdrowe i bardzo szczupłe, w obecności osób, które wychodzą już z zaburzeń odżywiania. Wywołuje to u nich atak szału. CZEGO NIE MÓWIĆ – UNIKAJ KOMENTARZY DOTYCZĄCYCH WSZELKICH LICZB – KALORII, ROZMIARÓW UBRAŃ 24. CHCESZ POŁOWĘ MOJEGO BATONIKA? MA TYLKO xxx KALORII? Osoby chore na anoreksję z reguły znają tabele kaloryczne na pamięć. Możesz mieć dobre intencje, ale mówienie o kaloriach jest bardzo niebezpieczne. Ja na przykład potrafiłam się zastanawiać przez pół dnia czy mogę zjeść drugą połowę marchewki, a co dopiero batonik! CZEGO NIE MÓWIĆ – UNIKAJ KOMENTARZY DOTYCZĄCYCH WAGI 25. PRZYTYJ BO WYGLĄDASZ JAK KOŚCIOTRUP. WSTYD MI SIĘ Z TOBĄ GDZIEŚ POKAZAĆ. 26. PRZYTYŁO CI SIĘ W KOŃCU 27. NIE KRYTYKUJ TEŻ WAGI INNYCH OSÓB 28. SPASŁAŚ SIĘ JAK ŚWINIA. ZROBIŁABYŚ COŚ Z SOBĄ 29. ZNOWU SCHUDŁAŚ Osoba chora na zaburzenia odżywiania może sobie pomyśleć, że jeśli ktoś zauważył, że schudła, zauważy również to jak przytyje. Taki komentarz wzmacnia tylko jej lęki. 30. PRZYTYŁO CI SIĘ. WCZEŚNIEJ SCHUDŁAŚ, TO TERAZ ZNÓW CI SIĘ UDA. Tego typu komentarz mogą usłyszeć osoby z bulimią, u których występują wahania wagi. CZEGO NIE MÓWIĆ – KOMENTARZE DOTYCZĄCE WYGLĄDU 31. WYGLĄDASZ JAK CHŁOP, A NIE JAK KOBIETA Nie oceniajmy wyglądu. Pamiętajmy, że zaburzenia odżywiania są często związane z lękiem przed dorosłością. Osoba chora chce jak gdyby wrócić do dzieciństwa bo panicznie boi się przyszłości i dorosłości. Jeśli powiemy jej, że nie wygląda kobieco, możemy tylko przyczynić się do wzmocnienia choroby. Bo – de facto – o to jej właśnie chodzi – by nie dojrzewać. 32. KOMENTOWANIE -NAWET W ŻARTACH WYSTAJĄCYCH KOŚCI. Proszę nie rób tego. Tak naprawdę nie wiesz co myśli sobie osoba chora w tej sytuacji. Tobie może się wydawać, że żartujecie i świetnie się bawicie, ale osoba chora, może np. uważać, że taki wygląd Ci się tak naprawdę podoba. 33. JESTEŚ SZCZĘŚCIARĄ, BO MOŻESZ NOSIĆ WSZYSTKO CZEGO NIE MÓWIĆ – KOMENTARZE, KTÓRE SĄ KOMPLEMENTAMI 34. ŁADNIE WYGLĄDASZ. DOBRZE WYGLĄDASZ. ZDROWO Czy dla osoby, która wychodzi z zaburzeń odżywiania – szczególnie z anoreksji – to zawsze jest komplement? Otóż nie! Pamiętam taki czas, kiedy tego typu komplementy, doprowadzały mnie do szału, pojawiały się różne emocje lęk, złość, wściekłość, a w głowie była tylko jedna myśl – JEST ŹLE!!! TO ZNACZY, ŻE PRZYTYŁAŚ!!! Bo w mojej głowie zdrowo/dobrze znaczyło grubo. W leczeniu zaburzeń odżywiania, mówi się często o dwóch głosach: głosie Twojego dziecka i głosie zaburzeń odżywiania (albo o zdrowej i chorej części osoby) – i ważne jest aby te głosy (lub części) rozdzielać. Jeśli widzisz, że tego typu komplementy wywołują w Twoim dziecku trudne emocje – powstrzymaj się od nich, poproś też o to rodzinę i znajomych. Tego typu komunikaty – wypowiadane oczywiście w dobrej wierze, wyrażające też Twoją radość z postępów w leczeniu – do pewnego momentu, mogą niestety opóźniać, hamować lub cofać proces leczenia (tak przynajmniej było u mnie). Należy ich unikać szczególnie w okresie zdrowienia. 35. ŚWIETNIE WYGLĄDASZ! ZRZUCENIE TYCH KILKU KILOGRAMÓW BYŁO CI POTRZEBNE Proszę Cię o to, aby nigdy przenigdy nie komentować czyjeś wagi. Nie wiemy bowiem w jaki sposób dana osoba straciła te kilogramy. We wpisie „Rozpoznanie zaburzeń odżywiania” pisałam o tym, że zaburzenia odżywiania często zaczynają się bardzo niewinnie, od chęci zrzucenia paru kilogramów – tak też było u mnie. Komentarze i słowa uznania, które potem słyszymy ze strony innych osób, mogą spełnić naszą niezaspokojoną potrzebę np. potrzebę uznania, dowartościowania. W anoreksji na samym początku choroby występuje ponadto tzw. faza euforii. Możemy w ten sposób nieświadomie wzmacniać chorobę na samym jej początku. CZEGO NIE MÓWIĆ – NIE PROŚ O RADY 36. CHCIAŁABYM UMIEĆ SIĘ TAK KONTROLOWAĆ JAK TY Taki komentarz jest niebezpieczny szczególnie na początku, kiedy jeszcze nie wiemy, że osoba zaczyna chorować 37. CZY MASZ JAKĄŚ RADĘ NA UTRATĘ WAGI? NA JAKIEJ DIECIE JESTEŚ? 38. JAK TO JEST, ŻE JESZ TAKIE RZECZY A JESTEŚ TAKA CHUDA? CZEGO NIE MÓWIĆ – KOMENTARZE ZWIĄZANE Z MITAMI ODNOŚNIE ZABURZEŃ ODŻYWIANIA 39. NIE WYGLĄDASZ JAKBYŚ MIAŁA ZABURZENIA ODŻYWIANIA Czasem możemy mieć błędne przekonanie, że osoba z zanurzeniami odżywiania musi mieć albo nadwagę albo niedowagę. Pisałam o tym we wpisie „6 mitów o zaburzeniach odżywiania” Otóż nie. Zachęcam Cię do przeczytania AKTUALNYCH kryteriów diagnostycznych (znajdziesz je we wpisie Rozpoznanie zaburzeń odżywiania) CZEGO NIE MÓWIĆ – POZOSTAŁE KOMENTARZE 40. NIE MÓW, ŻE OSOBA MA PROBLEM, ŻE POWINNA IŚĆ DO LEKARZA CZY NA TERAPIĘ Jeśli osoba jest na samym początku choroby – w tzw. fazie prekontemplacji – tego typu komentarze nic nie dadzą. Głównym mechanizmem na tym etapie jest bowiem ZAPRZECZANIE. Nie zmuszaj więc do leczenia – bo to nic nie da. Pisałam o tym na swoim drugim blogu we wpisie: Jak zmienić swoje życie? Zobacz na którym etapie procesu zmiany jesteś? Jeśli chcesz pomóc osobie chorej – możesz bardzo delikatnie pokazywać konsekwencje dalszych głodówek i samej choroby. Ale trzeba to robić bardzo powoli i spokojnie. 41 NIE MÓW – MARTWIĘ SIĘ O CIEBIE – BO TO ODBIERA SPRAWCZOŚĆ. 42. BYCIE ZA CHUDĄ JEST NIEATRAKCYJNE. Osoba z anoreksją zawsze widzi siebie za grubą. ZAWSZE! 43. WIEM DOKŁADNIE CO CZUJESZ 44. WEŹ SIĘ W GARŚĆ PODSUMOWANIE – CZEGO NIE NALEŻY MÓWIĆ Wiem, że wpis jest długi – ale uwierz mi – wykorzystałam tylko część komentarzy, z którymi się spotkałam lub które sama słyszałam. To co bardzo chciałabym abyś zapamiętał/-a z tego wpisu to dwie rzeczy: Unikaj wszystkich pytań zaczynających się od słowa DLACZEGO oraz Unikaj komentowania wagi, wyglądu i jedzenia Linki wspomniane: W jaki sposób rodziny radzą sobie z zaburzeniami odżywiania? I który z nich jest najlepszy? Dlaczego i po co chcesz wyzdrowieć Potrzeby a zaburzenia odżywiania Do czego zaburzenia odżywiania są potrzebne O czym rozmawiasz ze swoim dzieckiem Rozpoznanie zaburzeń odżywiania Czy i jak kontrolować dziecko chore na zaburzenia odżywiania? 6 mitów o zaburzeniach odżywiania Jak zmienić swoje życie? Zobacz na którym etapie zmiany jesteś? Spis treści: Czym są zaburzenia odżywiania?Jakie są rodzaje zaburzeń odżywiania?Jak rozpoznać zaburzenia odżywiania? Jakie są objawy w konkretnych przypadkach?Jakie są metody leczenia zaburzeń odżywiania?Domowe sposoby na zaburzenia odżywianiaCo powoduje zaburzenia odżywiania? Przyczyny zaburzenia odżywianiaKonsekwencje zaburzeń odżywiania – skutki zaburzeń odżywianiaJak zdiagnozować zaburzenia odżywiania się?Jak zapobiegać zaburzeniom odżywiania? Działania profilaktyczne Zaburzenia odżywiania to zaburzenia dotyczące zachowań żywieniowych, często występujące z nadmierną troską o masę ciała, upośledzające zdrowie fizyczne czy funkcjonowanie psychospołeczne. Mogą występować w formie poważnych chorób psychiatrycznych związanych z wysokim wskaźnikiem zachorowalności i śmiertelności. Zaburzenia odżywiania częściej występują u dorastających kobiet, jednak napadowe zaburzenia odżywiania (binge eating disorder) to problem przede wszystkim mężczyzn i osób starszych. [1] [2] Jakie są rodzaje zaburzeń odżywiania? Napadowe zaburzenia odżywiania Napadowe zaburzenia odżywiania (binge eating disorder) są najczęściej występującym zaburzeniem odżywiania. Zazwyczaj zaczynają się w okresie dorosłości i znaczną część chorych stanowią mężczyźni. Napadowe zaburzenia odżywiania możemy odróżnić od bulimii tym, że osoby z napadowymi zaburzeniami odżywiania nie ograniczają jedzenia oraz nie stosują zachowań oczyszczających w celu kompensacji. Zaburzenia te mają tendencje do remisji i nawrotów. Bulimia – żarłoczność psychiczna Bulimia (bulimia nervosa) występuje znacznie częściej niż anoreksja. Pojawia się w późnym okresie adolescencji lub we wczesnej dorosłości. Najczęściej osoby cierpiące na bulimię to kobiety (aż 85-90%). Bulimia jest zaburzeniem odżywiania polegającym na spożywaniu dużych ilości jedzenia w krótkim czasie, często, nawet gdy nie są głodne. Nierzadko podczas jedzenia mają tendencję do czucia się poza kontrolą i nie mogą przestać jeść. Osoby chore na bulimię mogą spożywać nawet do 20 000 kalorii na raz. Najczęściej spożywane po raz pierwszy pokarmy są zazwyczaj słodkie, słone, miękkie lub gładkie o wysokiej kaloryczności. Objadanie może występować kilka razy w tygodniu lub kilka razy dziennie. Możemy wyróżnić dwa typy bulimii: Bulimia oczyszczająca - ten typ bulimii polega na wywoływaniu wymiotów po nieoczyszczająca - osoby z tym typem bulimii używają środków przeczyszczających, czopków, lewatyw, diuretyków, aby pozbyć się jedzenia. W przypadku tego rodzaju bulimii po obżarstwie niektórzy stosują dłuższy post lub intensywne ćwiczenia, aby spalić spożyte kalorie. [3] Anoreksja – jadłowstręt psychiczny Anoreksja (anorexia nervosa) to najbardziej znane i najczęściej badane zaburzenie odżywiania. Zwykle jego rozwój przypada na okres dorastania i występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn. Śmiertelność anoreksji jest najwyższa spośród wszystkich zaburzeń psychicznych, a chorzy umierają w wyniku powikłań czy samobójstw. Istnieją dwa następujące typy anoreksji: Typ restrykcyjny. Polega na utracie wagi poprzez post oraz nadmierne gwałtownego objadania. Występuje, kiedy osoby chore spożywają duże ilości pokarmu, a następnie oczyszczają się poprzez wywoływanie wymiotów, stosowanie środków przeczyszczających lub moczopędnych. Pica Pica to zaburzenie polegające na częstym i obfitym spożywaniu przedmiotów, które mogą, ale nie muszą być produktem spożywczym. Przykłady takich produktów to gleba, kreda, mydło, papier, włosy czy kostki lodu. Istotne jest, że osoba spożywająca dany przedmiot nie zważa na możliwe konsekwencje żywieniowe wynikające z ich jedzenia. Jest to zachowanie kompulsywne, ale rzadko wynika z zaburzeń psychicznych. Przyczyną tego zaburzenia jest najczęściej niedokrwistość z niedoboru żelaza. W przypadku pica problemem jest przeprowadzenie prawidłowej diagnostyki, ponieważ pacjenci mogą czuć się ośmieszeni czy zażenowani swoimi nietypowymi nawykami żywieniowymi. Powoduje to, że pacjenci rzadko zgłaszają się po pomoc. Pica może występować z pragnieniem spożywania wielu produktów – na przykład: orzeszków ziemnych, chipsów, marchwi, pietruszki, sałaty, tostów, liści mięty, selera, masła orzechowego, surowych ziemniaków, skórki pomarańczowej, nasion pomidorów, fusów z kawy, sody oczyszczonej, węgla drzewnego czy sadzy, zaprawy murarskiej, dętki opony czy trocin. [5] AFRID - unikające lub restrykcyjne zaburzenia przyjmowania pokarmów AFRID to zaburzenia, które dotyczą restrykcyjnego zaburzenia przyjmowania pokarmów u niemowląt, małych dzieci i niektórych dorosłych. AFRID pojawia się najczęściej do 7 roku życia i czasami może utrzymywać się do wieku dorosłego. Przyczyną tego zaburzenia może być utrata zainteresowania jedzeniem, intensywna niechęć do określonych smaków, zapachów, konsystencji czy kolorów. Zaburzenia przeżuwania – zespół ruminacji Zaburzenia przeżuwania polegają na cofaniu pokarmu z żołądka do ust do 30 minut po jego spożyciu, a następnie ponownym przeżuwaniu i połykaniu lub wypluwaniu. W przeżuwanie jest zaangażowany niecelowy skurcz żołądka. Ruminacje u niemowląt ustępują zazwyczaj do 12 miesiąca życia, ale u starszych dzieci oraz dorosłych mogą prowadzić do utraty masy ciała lub niedożywienia. Zaburzenia przeżuwania mogą towarzyszyć też anoreksji. Możliwe przyczyny występowania ruminacji to: Choroba fizyczny. Najczęściej jednak identyfikacja przyczyny zespołu przeżuwania jest trudna. [6] OSFED - Inne określone zaburzenia odżywiania i jedzenia: OSFED to grupa zaburzeń, które obejmują: zaburzenia oczyszczania, zespół nocnego objadania się, atypową anoreksję oraz subkliniczną bulimię. Zaburzania oczyszczania się Zaburzenia oczyszczające charakteryzują się wymiotami, nadmiernymi ćwiczeniami fizycznymi, używaniem środków przeczyszczających lub moczopędnych w celu kontroli wagi. Nie występuje w ich przypadku nadmierne objadanie się. Powikłania tej grupy przypadłości są podobne do powikłań bulimii, są to: Zaburzenia równowagi z jamy ślinianek przyusznych. Zespół nocnego objadania się Zespół nocnego objadania się to częste przejadanie się po przebudzeniu ze snu, które jest silnie związane z zaburzeniami snu. Przypadłość tę leczy się podobnie jak napadowe zaburzenia odżywiania. Atypowa anoreksja Atypowa anoreksja ma podobne objawy do anoreksji, ale różni się tym, że BMI chorych jest w granicach normy. Leczenie powinno przebiegać podobnie jak leczenie anoreksji. Podprogowa (subkliniczna) bulimia i napadowe zaburzenia odżywiania Subkliniczna bulimia nie spełnia idealnych kryteriów bulimii oraz napadowych zaburzeń odżywiania. Ortoreksja Ortoreksja to nowa przypadłość polegająca na obsesyjnej koncentracji na zdrowym odżywianiu, na przykład w postaci eliminacji całych grup pokarmów z obawy, że są one niezdrowe [7] Jak rozpoznać zaburzenia odżywiania? Jakie są objawy w konkretnych przypadkach? Napadowe zaburzenia odżywiania – objawy Objawy napadowych zaburzeń odżywiania to: Spożywanie ogromnych ilości pokarmu w krótkim kontroli podczas winy z powodu zachowań kompensacyjnych czy zwiększone ryzyko otyłości, powikłań związanych z otyłością takie jak cukrzyca, choroby serca czy udar mózgu. Bulimia (żarłoczność psychiczna) – objawy Objawy bulimii obejmują: Spożywanie znacznych ilości pokarmu w krótkim kontroli podczas jedzenia kompensacyjne w celu zapobiegania przybieraniu na wadze (wymioty, stosowanie środków przeczyszczających, moczopędnych, ograniczanie jedzenia czy nadmierne ćwiczenia).Występuje strach przed przybieraniem na wadze, pomimo tego, że waga mieści się w równowagi hormonalne. Objawy bulimii są podobne do objawów napadowego odżywiania, ale różnią się tym, że osoby z bulimią utrzymują prawie normalną wagę. Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) - objawy Objawy anoreksji obejmują: Skrajną strach przed przybraniem na obraz ciała, zaprzeczanie, że ma się znaczną zachowań kompensacyjnych w celu unikania przybierania na wadze, pomimo występowania niedowagi. Skupienie na jedzeniu oraz do z koncentracją oraz podejmowaniem czy wycofanie obsesyjno-kompulsywne związane z zawroty głowy, brak zimna, kiedy inni czują kobiet może występować brak miesiączki przez co najmniej trzy kolejne cykle menstruacyjne. Jeżeli objawy anoreksji utrzymują się długo, mogą rozwinąć się następujące powikłania: osteopenia,łamliwość włosów oraz paznokci,suchość skóry,zaparcia,niedociśnienie,bradykardie,hipotermia,włosy typu „languno”,brak miesiączek,niepłodność,wyniszczenie mięśni,odporność na hormon wzrostu. Pica – objawy: Objawy pica to: Nietypowe upodobania żywieniowe, spożywanie niejadalnych przedmiotów, bez zwracania uwagi na możliwe związany z chęcią spożywania niejadalnych przedmiotów i podejrzewanie u siebie zaburzeń poważnych konsekwencji zdrowotnych wynikających z danych upodobań żywieniowych, takich jak zakażenia pasożytnicze, niedobór mikroelementów, niedrożność jelit, zatrucia metalami występuje u kobiet ciąży, dzieci oraz osób niepełnosprawnych intelektualnie. U ciężarnych i dzieci najczęściej jest łagodna i ustępuje samoistnie, ale może być przewlekła i wyniszczająca u osób niepełnosprawnych intelektualnie. Najczęstsze typu pica to: Geofagia: jedzenie brudu lub zjadanie brudu (archaiczne).Litofagia: zjadanie kamieni lub jedzenie Zjadanie Zjadanie Zjadanie spalonych Zjadanie włosów. Zarejestrowane przykłady skutków pica to między innymi: Anemia hemolityczna wskutek spożywania odświeżaczy do muszli klozetowych i kulek na oraz perforacja jelit czy przedwczesne porody u kobiet w ciąży w przypadku geofagii (jedzenia brudu lub gliny).Bezoary (kamienie jelitowe) z powodu jedzenia niektórych owoców lub rtęcią z powodu jedzenia papieru (pudełek po chusteczkach oraz paczek papierosów).Niewydolność nerek i hipokalemia wskutek jedzenia w przypadku amylofagii (jedzenia skrobi), gdy nie było zapewnione odpowiednie odżywianie w trakcie ciąży. Konsekwencje pica mogą być poważne, dlatego ważna jest diagnostyka i wprowadzenie leczenia. Zaburzenia przeżuwania (zespół ruminacji) – objawy Objawy zespołu ruminacji to: Cofanie się pokarmu z żołądka do ust lub wymiotowanie oraz ponowne przeżuwanie niecelowego skurczu występować utrata masy ciała lub niedożywienie. AFRID – objawy Objawy AFRID obejmują: Restrykcyjne przyjmowanie pokarmów, które występuje szczególnie u niemowląt, może rozpocząć się do 7 roku życia i trwać do funkcjonowania spożywania posiłków z innymi mikroskładników. Jakie są metody leczenia zaburzeń odżywiania? Najczęściej leczenie zaburzeń odżywiania obejmuje leczenie psychiatryczne, terapię, współpracę z dietetykiem lub psychodietetykiem, uzupełnienie niedoborów, jednak zależnie od typu przypadłości stosuje się różne metody leczenia. Napadowe zaburzenia odżywiania – leczenie Leczenie napadowych zburzeń odżywiania nie powinno skupiać się tylko na utracie wagi, ponieważ może spowodować to wzrost zachowań związanych z objadaniem się. Sposoby leczenia napadowych zaburzeń odżywiania to: Behawioralna utrata masy ciała, która zmniejsza częstotliwość objadania się oraz może prowadzić do utraty masy ciała. Większość osób z napadowymi zaburzeniami odżywiania jest otyła i poszukują jednakowo zaprzestania jedzenia w nadmiernych ilościach oraz redukcji masy ciała. Zazwyczaj pacjencji chudną około 5-10% masy ciała, a utrzymanie tej wagi jest W bulimii zalecane nurty terapii to:terapia poznawczo-behawioralna, terapia interpersonalna i dialektyczna terapia Umiarkowane dodatkowe korzyści może dać połączenie psychoterapii z farmakoterapią. Leki stosowane w przypadku napadowych zaburzeń odżywiania to: fluoksetyna, sertralina, tpiramat, zonisamid, lamotrygina, akamprozat, orlistat, escitalopram, atomoksetyna i duloksetyna. [8] Bulimia (żarłoczność psychiczna) – leczenie W przypadku bulimii najskuteczniejsze jest połączenie kilku rodzajów leczenia jak połączenie psychoterapii z lekami przeciwdepresyjnymi. W leczeniu bulimii stosuje się podejście zespołowe, które obejmuje Ciebie, Twoją rodzinę, Twojego lekarza pierwszego kontaktu, specjalistę zdrowia psychicznego oraz dietetyka, który ma doświadczenie w leczeniu zaburzeń odżywiania. Formy leczenia bulimii to: Psychoterapia. Przykładami skutecznej psychoterapii w bulimii to terapia poznawczo-behawioralna, która pomaga unormować wzorce żywieniowe, zidentyfikować negatywne przekonania i zachowania oraz zastąpić je nowymi, zdrowymi i rodzinna. Stosuje się ją w celu wprowadzenia interwencji, kiedy dziecko lub nastolatek wykazuje niezdrowe zachowania W bulimii stosowany jest lek przeciwdepresyjny, nawet jeśli depresja nie występuje. Jest to żywieniowa. Współpraca z dietetykiem może być konieczna. Opracowanie odpowiedniego planu żywieniowego, w celu osiągnięcia zdrowych nawyków żywieniowych, w celu unikania głodu, zachcianek i zapełnienia potrzebnych składników Zwykle leczenie bulimii przebiega poza szpitalem, ale jeżeli objawy mają poważne komplikacje zdrowotne, konieczna może być dzienne. Wsparcie w postaci szpitali dzienne może być korzystnym rozwiązaniem w leczeniu bulimii. [9] Anoreksja (jadłowstręt psychiczny) – leczenie Ciężka utrata wagi oraz głodzenie to nagły stan medyczny, dlatego osoby z anoreksją mogą wymagać leczenia anoreksji to osiągnięcie minimalnej zdrowej wagi. Leczenie często wymaga współpracy wielu specjalistów, dlatego najskuteczniejsze bywają kompleksowe programy zaburzeń przeciwdziałania anoreksji to: Psychoterapia oraz zarządzanie kliniczne, które mogą pomóc osobie chorej rozpoznać zniekształcone przekonania na temat obrazu ciała, które są kluczowe dla zaburzenia. Może ona także pomóc kontrolować lęk przed jedzeniem. Polecanym nurtem jest psychoterapia dietetyka. Wsparcie dietetyka jest potrzebne dla ustalenia planu żywieniowego, wspierającego powolny przyrost masy rodzinna. Dzięki niej można zauważyć I zmienić negatywne interakcje w rodzinie, takie jak bezproduktywna walka o władzę nad Leki przeciwdepresyjne mogą pomóc z objawami depresji, lęku czy zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. Jeżeli myślenie danej osoby o jedzeniu jest bardzo zniekształcone, mogą zostać włączone leki przeciwpsychotyczne, takie jak olanzapina. [10] Pica – leczenie W przypadku picy z niedoboru żelaza, po zastosowaniu leczenia, objawy ustępują najczęściej w ciągu kilku dni, a pacjent może odczuwać awersję do wcześniej spożywanych materiałów. Jeżeli pragnienie spożywania nietypowych przedmiotów powraca, należy wykonać ponownie badania w kierunku niedoborów żywieniowych. Leczenie pica obejmuje: Zmniejszenie ekspozycji na pożądane mikroskładników behawioralną czy awersyjną, przede wszystkim u osób niepełnosprawnych intelektualnie. Zaburzenia przeżuwania (zespół ruminacji) – leczenie Podstawową metodą leczenia ruminacji jest terapia behawioralna. Stosuje się także terapię biofeedback, która ma redukować skurcze brzucha oraz wprowadza się naukę oddychania przeponowego. AFRID – leczenie Należy wziąć pod uwagę, że wybredne jedzenie we wczesnym dzieciństwie jest zachowaniem normalnym i nie zalicza się go do AFRID. Leczenie AFRID u dzieci powyżej dziesiątego roku życia może obejmować terapię poznawczo-behawioralną. Leczenie AFRID obejmuje: Leczenie metody ponownego żywienia (żywienie przez zgłębnik).Farmakoterapię wspomagającą. [11][12] Domowe sposoby na zaburzenia odżywiania W swoim zakresie możesz wprowadzić kilka zaleceń odnośnie do postępowania w zaburzeniach odżywiania. Pomóc może: Przestrzeganie planu leczenia. Regularna aktywność w terapii, trzymanie się planu posiłków, nawet jeżeli występuje Zebranie wiedzy na temat bulimii może pomóc w radzeniu sobie z chorobą i być źródłem motywacji do odżywianie. Jeżeli oczyszczasz się, organizm jest narażony na niedobory składników odżywczych. Możesz sięgnąć po poradę odnośnie do prowadzenia diety, do lekarza ogólnego czy dietetyka i zapytać o stosowanie suplementów. Pielęgnowanie relacji. Wsparcie troskliwych członków rodziny oraz przyjaciół może być nastawienie do siebie. Warto być miłym dla siebie, oprzeć się chęci częstego ważenie i przeglądania w lustrze. Może to wspierać chęć podtrzymania niezdrowych ostrożności w kontekście ćwiczeń. Możesz zaczerpnąć porady specjalisty, jaki rodzaj aktywności jest dla Ciebie wskazany, szczególnie jeżeli ćwiczysz nadmiernie w celu spalenia kalorii po stresu. Pomocne mogą być: relaksacja, medytacja, joga, masaże czy akupunktura. Co powoduje zaburzenia odżywiania? Przyczyny zaburzenia odżywiania Wyróżniamy kilka grup powodów zaburzeń odżywiania, tj.: Czynniki biologiczne:Genetyczne. Niektóre geny zwiększają ryzyko rozwoju zaburzeń Pośrednio na rozwój zaburzeń odżywiania może wpływać serotonina, ponieważ odgrywa ona istotną rolę w regulacji apetytu i Zaburzeniom odżywiania sprzyjają cechy osobowości takie jak: perfekcjonizm, impulsywność, poszukiwanie nowości, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, unikanie oraz neurotyzm. Psychiczne czynniki zaburzeń odżywiania to także: niska samoocena, poczucie nieadekwatności lub braku kontroli w życiu, depresja, niepokój, gniew, samotność oraz niezadowolenie z własnego ciała. Rozwojowe. Czynniki środowiskowe tak jak wpływ wykorzystania seksualnego w dzieciństwie zwiększa ryzyko rozwoju zaburzeń odżywiania. Sprzyjać zaburzeniom odżywiania mogą także trudności w wyrażaniu emocji ii uczuć, bycie ofiarą dokuczania lub wyśmiewania się z powodu rozmiaru czy Wpływ mediów i kultury zachodniej, która preferuje szczupłość, szczególnie u kobiet i które kreują idee z tym związane. Wchodzą w to normy kulturowe, które wartościują ludzi na podstawie wyglądu fizycznego. [1] [13] Czynniki ryzyka zaburzeń odżywiania Innym zagadnieniem od przyczyn, są czynniki zaburzeń odżywiania. Wyróżniamy następujące czynniki zaburzeń odżywiania: Historia rodziny. Zaburzenia odżywiania mają większe prawdopodobieństwo wystąpienia u osób, u których rodzice lub rodzeństwo mieli zaburzenia odżywiania. Pozostałe zaburzenia zdrowia psychicznego. Osoby z zaburzeniami odżywiania często mają zaburzenia lękowe, depresję lub zaburzenia i głodzenie się. Stosowanie diety zwiększa ryzyko rozwoju zaburzeń odżywiania. Głodzenie wpływa na mózg, wpływa na zmiany nastroju, sztywność myślenia, niepokój i zmniejszenie apetytu. Zaburzenia odżywiania mogą być objawami głodzenia się – głodzenie się I utrata wagi mogą zmieniać sposób pracy mózgu u osób wrażliwych, co może utrwalać restrykcyjne zachowania żywieniowe i utrudniać powrót do zdrowych nawyków. Stres. Wystąpienie dużego stresora może zwiększyć ryzyko wystąpienia zaburzeń W przypadku cukrzycy typu 1 czasami rozpoznawana jest diabulimia. Polega na celowym przyjmowaniu przez pacjenta niewystarczającej ilości insuliny w celu kontrolowania masy ciała. Cukrzyca typu 2 występuje zaś u pacjentów z zaburzeniami napadowego Kobiety w ciąży mogą wykształcić okresowo najczęściej łagodne zaburzenie typu pica. [14] [15] Kiedy pojawiają się zaburzenia odżywiania? Zależnie od typu zaburzenia odżywiania, mogą mieć początek w różnym wieku. AFRID czy zespół ruminacji może mieć początek w wieku niemowlęcym czy dziecięcym. Bulimia czy anoreksja najczęściej choroba, która rozpoczyna się w okresie dojrzewania. Napadowe zaburzenia odżywiania mogą rozpocząć się w wieku nastoletnim, ale występują często u osób dorosłych. Czy zaburzenia odżywiania to choroba? Czy należy potraktować je poważnie? Zaburzenia odżywiania to poważna choroba. Zależnie od typu zaburzenia, mogą one prowadzić do różnorodnych powikłań, a nawet śmierci, jak często jest w przypadku anoreksji. Konsekwencje zaburzeń odżywiania – skutki zaburzeń odżywiania Zaburzenia odżywiania mogą skutkować wieloma powikłaniami, a niektóre z nich mogą zagrażać życiu. Przykładowe problemy zdrowotne związane z zaburzeniami odżywiania to: Choroby zdrowotne takie jak osteoporoza, niedobory żywieniowe, anemia, słabe mięśnie, niskie ciśnienie krwi, spłycony oddech, niski puls, spadek temperatury ciała, trudności z koncentracją, brak energii, cukrzyca, choroby układu sercowego i oraz oraz zachowania z rozwojem oraz społeczne i problemy w związane z używaniem w pracy i [15] Jak zdiagnozować zaburzenia odżywiania się? Diagnostyka zaburzeń odżywiania różni się zależnie od podejrzewanego rodzaju zaburzenia. Lekarz powinien przeprowadzić wywiad dotyczący historii medycznej pacjenta oraz historii osobistej, zalecane jest wykonanie badań fizykalnych, pomiarów wagi oraz badań krwi. [16] [17] Jakie są najczęstsze wstępne objawy mogące świadczyć o występowaniu zaburzeń odżywiania? Jak rozpoznać zaburzenia odżywiania u dzieci? Jeśli podejrzewasz, że członek rodziny lub przyjaciel wydaje się wykazywać oznaki zaburzeń odżywiania, rozważ rozmowę o swoich obawach. Wiele osób z zaburzeniami odżywiania może nie być gotowym do przyznania, że ma problem z odżywianiem – możesz nie być w stanie zapobiec rozwojowi zaburzeń odżywiania, ale współczucie może zachęcić tę osobę do szukania pomocy. Jakie są powody do niepokoju związane z nawykami żywieniowymi bliskiej Ci osoby? Wzorce żywieniowe oraz przekonania, które mogą sygnalizować niezdrowe zachowanie to: Znaczące może być opuszczanie posiłków i wymyślanie wymówek, żeby nie na restrykcyjną wersję diety uwaga poświęcona zdrowemu własnych posiłków i niejedzenie razem z rodziną. Wycofanie się z aktywności zamartwianie się lub narzekanie na bycie grubym i mówienie o przeglądanie się w lustrze w celu poszukiwania się spożywanie dużych ilości słodyczy czy pokarmów suplementów diety, środków przeczyszczających oraz produktów ziołowych w celu utraty na knykciach spowodowane wywoływaniem w trakcie posiłków w celu skorzystania z znacznie większej ilości jedzenia podczas posiłku niż jest to uważane są depresji, obrzydzenia, wstydu czy poczucia winy z powodu nawyków w tajemnicy. Jeśli podejrzewasz, że Twoje dziecko może mieć zaburzenia odżywiania, skonsultuj się z jego internistą, aby omówić swoje obawy. Kto diagnozuje i leczy zaburzenia odżywiania – gdzie szukać pomocy? Zaburzenia odżywiania zazwyczaj diagnozuje psychiatra, ale pomocna może być także wizyta u lekarza ogólnego. Zazwyczaj leczenie powinno przebiegać we współpracy wielu specjalistów: psychiatry, lekarza ogólnego, dietetyka oraz rodziny pacjenta. Zaburzenia odżywiania – kiedy udać się do lekarza? Jeżeli podejrzewasz u siebie, któryś z typów zaburzeń odżywiania udaj się do lekarza. Nieprawidłowe nawyki żywieniowe mogą skutkować poważnymi powikłaniami zdrowotnymi. Co jeść w przypadku zaburzeń odżywiania? Plan odżywiania w przypadku zaburzeń odżywiania powinien być dobrany indywidualnie, ze względu na typ zaburzenia oraz potrzeby pacjenta. Pomocna może być porada dietetyka, który ma doświadczenie z leczeniem zaburzeń odżywiania lub psychodietetyka. Czy istnieją ośrodki leczenia zaburzeń odżywiania w Polsce? W Polsce istnieją publiczne oraz prywatne ośrodki zaburzeń odżywiania, które zajmują się kompleksową pomocą. Jak zapobiegać zaburzeniom odżywiania? Działania profilaktyczne Na szczęście, dzięki pracy naukowców można wskazać wiele sposobów prewencji zaburzeń odżywiania, ważnych szczególnie w przypadku dzieci. Działania zapobiegawcze zaburzeń odżywiania to: Unikanie diet przy dziecku. Nawyki żywieniowe stosowane w domu mogą wpłynąć na relacje dziecka z jedzeniem. Wspólne spożywanie posiłków daje możliwość przekazania wiedzy na temat zdrowego relacje z dzieckiem. Kontakt z dzieckiem i rozmowy na temat zagrożeń dotyczących zaburzeń odżywiania mogą zapobiec przyszłym problemom. Możesz przestrzec dziecko przed stronami internetowymi, portalami społecznościowymi i możliwym wpływem środowiska szkolnego dziecka, które kreują anoreksję jako wybór stylu życia, a nie zaburzenie pozytywnego, zdrowego obrazu ciała dziecka, niezależnie od tego, jaki ma kształt czy rozmiar. Unikaj także krytykowania własnego ciała przy dziecku, a zamiast tego stosuj komunikaty odnośnie do szacunku i samoakceptacji, w celu budowania zdrowego poczucia własnej wartości. Rozmowa z internistą. Lekarz podczas przeprowadzania bilansu może zauważyć wczesne symptomy zaburzeń odżywiania i zadać pytania odnośnie do nawyków żywieniowych czy zadowolenia z wyglądu. Podsumowanie Nie ignoruj objawów zaburzeń odżywiania. Wczesne leczenie wiąże się z większym prawdopodobieństwem sukcesu w leczeniu, poprawą jakości życia i uniknięciem poważnych powikłań zdrowotnych, a nawet śmierci. Jeżeli masz dziecko, zwróć uwagę na pierwsze oznaki zaburzeń odżywiania, aby uniknąć rozwoju problemu. Odpowiednie leczenie może spowodować, że Twoja codzienność będzie wolna od zaburzenia i bardziej szczęśliwa. Źródła i przypisy: NCBI, P. Balasundaram, P. Santhanam, Eating Disorders, Kotwas: Występowanie zaburzeń odżywiania wśród uczennic szkół ponadgimnazjalnych, Psychiatr. Pol. 2020; 54(2): 253– Health Publishing, Bulimia: Symptoms, diagnosis and Clinical Methods: The History, Physical, and Laboratory Examinations. 3rd Center for Advancing Translational Sciences: Rumination disorder, icd10 – zaburzenia Crow: Treatment of Binge Eating Disorder, Curr Treat Options Psychiatry, nr 1(4): s. 307– Clinic: Bulimia nervosa - Diagnosis and Treatment. Harvard Health Publishing: Thomas, O. Wons, K. Eddy: Cognitive-Behavioral Treatment of Avoidant/Restrictive Food Intake Disorder, Curr Opin Psychiatry. Nov; nr 31(6): s. 425– Food Intake Disorder: A Three-Dimensional Model of Neurobiology with Implications for Etiology and Treatment, University of North Carolina at Chapel Hill, Causes of Eating P. Winston, Eating Disorders and Diabetes, nr 20(8), s. Clinic, Eating Diagnostic criteria for Eating National Institute of Diabetes and Kidney Disease, Eating Disorders and the Patient with Diabetes.

jak pomóc osobie z zaburzeniami odżywiania